Όταν ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Άδωνις Γεωργιάδης εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον Σαλβίνι, ήξερε πολύ καλά τι έκανε.
Το προσφυγικό και η υστερία γύρω από αυτό αποτελούν βάση για την ανασυγκρότηση της Δεξιάς σε ένα μεγάλο τμήμα της Ευρώπης. Αυτός ο αντιπροσφυγικός άνεμος που πνέει σε ορισμένες από τις χώρες της Ε.Ε. μπορεί να φουσκώσει τα πανιά της Νέας Δημοκρατίας. Πόσο μάλλον που εδώ μπορούν να κατηγορούν την κυβέρνηση ότι “άνοιξε τα σύνορα” σε συνδυασμό με το ότι “ξεπούλησε τη Μακεδονία”.
Στην Ευρώπη αυτό το ρεύμα της νεο-Δεξιάς ακολουθεί τη λογική του Τραμπ: λαϊκιστική γλώσσα, απειλές εναντίον των αδύναμων, διακηρύξεις ότι “το έθνος είναι πάνω από τους ξένους” και ότι απέναντι στους εισβολείς χρειάζεται προστασία και στήριξη. Η συστηματική στοχοποίηση των προσφύγων και των μεταναστών, ως υπεύθυνων για την οικονομική, εργασιακή και κοινωνική ανασφάλεια στις χώρες της Ε.Ε., κάνει τον δεξιό λαϊκισμό να εμφανίζεται ως υπερασπιστής των μεσαίων στρωμάτων και φορέας της “κοινωνικής δικαιοσύνης για ντόπιους”.
Το πώς ακριβώς εννοούν την κοινωνική δικαιοσύνη όλοι αυτοί, φάνηκε προχθές στην Αυστρία. Η συμμαχία Δεξιάς – Ακροδεξιάς, την οποία τα μεσαία στρώματα έφεραν στην εξουσία για να τους σώσει από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, προωθεί νόμο που επεκτείνει την εργάσιμη ημέρα μέχρι τις 12 ώρες βγάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους.
Η νέα ευρωπαϊκή Δεξιά δείχνει σιγά-σιγά το πραγματικό της πρόσωπο: είναι παιδί του Λεπέν και της Θάτσερ.
Και η Νέα Δημοκρατία, που τόσο πρόθυμα ευθυγραμμίζεται μαζί της, θα χρειαστεί να το διαχειριστεί και να το εξηγήσει.
Πώς να εξηγήσεις όμως για τη Siemens, τη Novartis, τις Offshore, το σπίτι του Βολταίρου, τον Κήρυκα Χανίων τα δάνεια της ΝΔ, τους κολλητούς παιδεραστές, απατεώνες και κλέφτες!
Αυτό πραγματικά είναι δύσκολο.
