Χαρούλα Γιαννακίδου, Παρούσα κι εγώ …
Στην Αριστερά, και στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Σε αυτό το πολιτικό και κοινωνικό πείραμα όπου εντάχθηκα από το 2010. Δεκατέσσερα χρόνια που προσωπικά με σημάδεψαν. Μια ‘’ξέφρενη’’ τολμώ να πω διαδρομή με τον Αλέξη Τσίπρα, νεαρό τότε άνθρωπο της γενιάς μου, να παίρνει τα ηνία και να βάζει ένα μικρό κόμμα απέναντι στον τότε δικομματισμό. Να αρνείται μαζί με τους /τις συνοδοιπόρους του ένα κόμμα να είναι της διαμαρτυρίας. Να επιθυμεί ένα κόμμα που διεκδικεί τη διακυβέρνηση. Ένα κόμμα που τελικά έδωσε διέξοδο στο ισχυρό λαϊκό αίτημα για ένα πολιτικό φορέα που θα εξέφραζε, τότε, την προσδοκία και την αγωνία όλων μας να βγει η χώρα από τη μέγγενη των μνημονίων, από τον εφιάλτη που σφράγισε τις ζωές μας με τον πιο επώδυνο τρόπο από το 2010.
Το 2015 το κόμμα μας έγινε κυβέρνηση και κατάφερε αρκετά πράγματα παρότι κυβέρνησε με την πλάτη στον τοίχο και προχώρησε σε ένα συμβιβασμό τον Ιούλιο του -15. Η υγειονομική κάλυψη 2,5εκ. ανασφάλιστων πολιτών, η αύξηση του βασικού μισθού και η κατάργηση του υποκατώτατου, το δίχτυ ασφάλειας για τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας, η έξοδος από τα μνημόνια, η ρύθμιση του χρέους, η συμφωνία των Πρεσπών, η καθιέρωση του δίχρονου Νηπιαγωγείου για εμάς της εκπ/σης κτλ, κτλ. Δεν τα έκανε όλα καλά. Αλλά σίγουρα έκανε ό,τι μπορούσε σε ένα περιβάλλον απολύτως εχθρικό, έχοντας απέναντι όλη την ντόπια παρασιτική ελίτ, την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού αλλά δυστυχώς και όλες τις πολιτικές δυνάμεις ακόμη και της Αριστεράς έντονα ανταγωνιστικές απέναντί του! Πολύ σημαντικό για εμένα το ότι διαχειρίστηκε με εντιμότητα τα χρήματα του ελληνικού λαού, αφήνοντας πρώτη φορά από καταβολής του ελληνικού κράτους χρήματα στα ταμεία.
Το 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βίωσε μια ήττα η οποία ήταν στρατηγική και πολύ οδυνηρή. Σημαδεύτηκε, δε, από την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του κόμματος, μια κίνηση επιβεβλημένη και ορθή όσο και να μας πόνεσε…
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βρίσκεται σε μια άλλη φάση. Με έναν καινούριο πρόεδρο, μακριά από τις παραδόσεις της Αριστεράς. Νέο της ομογένειας, χωρίς μούσια και γκρίζα μαλλιά, γυμνασμένο και με μεγάλη ορμή. Τον Στέφανο Κασσελάκη. Ομολογώ ότι η εικόνα αυτή με ξενίζει κι εμένα. Σέβομαι, όμως, τη διαδικασία εκλογής αφού αυτή ήταν μια συλλογική απόφαση. Παραμένω και αγωνίζομαι μέσα από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι ένα συλλογικό υποκείμενο ανεξάρτητα από τον εκάστοτε πρόεδρό του, στον οποίο εύχομαι καλή θητεία στην ηγεσία του κόμματός μας. Οι θέσεις και η απόφαση του 4ου εκτάκτου συνεδρίου του κόμματός μας πριν από ένα μήνα κινούνται εντός των αξιακών και πολιτικών προϋποθέσεων και της Αριστεράς και της προόδου.
Αντιλαμβανόμαστε ότι με όλη αυτή την γκρίζα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί γύρω μας ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αποτελεί αναγκαιότητα. Αναγκαιότητα σε ένα κουρνιαχτό παράλυσης, ανασφάλειας, απαισιοδοξίας που έχει κατακάτσει πάνω από την ελληνική κοινωνία. Σε μια κοινωνία όπου παρατηρούμε εκτροχιασμό των πάντων, το έγκλημα να αναπτύσσεται σε όλες του τις μορφές, η υγεία, η παιδεία να εμπορευματοποιείται πλέον και θεσμικά. Την πολιτική εξουσία διατρέχει διαφθορά που δεν γίνεται καν προσπάθεια να κρυφτεί. Η Δικαιοσύνη παραμένει τυφλή, βουβή και εν πολλοίς κατευθυνόμενη, οι ανεξάρτητες Αρχές έχουν εξουδετερωθεί. Φτάσαμε ακόμα και στην τραγωδία των Τεμπών οι γονείς των θυμάτων να πρέπει να ξενιτευτούν για να βρουν το δίκιο τους.
Απέναντι σε αυτή τη δυστοπία, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αποτελεί αναγκαιότητα. Για να μπορεί να υπάρξει μια κάποια ελπίδα στην προσδοκία μιας καλύτερης ζωής που αξίζουμε. Το ξέρω ότι είμαστε στη ζώνη των πολύ χαμηλών προσδοκιών για τις ζωές μας. Ένα ‘’επιδοματάκι, το κυνήγι της προσφοράς στο σουπερ μάρκετ, χρήματα που τελειώνουν πριν τελειώσει ο μήνας, μια ζωή με υποκοριστικά έτσι που η ζωή μας να γίνεται ζωούλα. Είμαστε, όμως, και στη ζώνη της ανάθεσης, στη ζώνη της απαξίωσης της πολιτικής. «Κάνε τα εσύ, εγώ δεν προλαβαίνω», «όλοι ίδιοι είναι…» Προσωπικά ούτε με την ανάθεση, ούτε με τη ‘’ ζωούλα’’ συνθηκολογώ. Με τις δυνάμεις που έχω, με τους προβληματισμούς μου, τις αβεβαιότητες, τις ελπίδες μου βρίσκομαι στο πολιτικό μου σπίτι. Όχι μοιρολατρικά αλλά θεωρώντας το κόμμα ένα εργαλείο διεκδίκησης μια καλύτερης ζωής, μιας καλύτερης κοινωνίας. Μαζί με τους αγώνες που δίνουμε ο καθείς και η καθεμία στο πεδίο του/της. Μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας δηλώνουμε παρών. Καλή δύναμη, καλούς αγώνες!
Και ξέρετε και κάτι ακόμη; Προσωπικά προτιμώ μια Αριστερά που κάνει ό,τι μπορεί από μια Δεξιά που κάνει ό,τι θέλει…
Στα πλαίσια ανάδειξης των νέων οργάνων του κόμματος συμμετέχω στην προσπάθεια μέσα από τη Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Ξάνθης.
