Οι Κρατικοδίαιτοι

Ένα ευχάριστο και καθόλου απρόσμενο νέο ήρθε τις τελευταίες μέρες για να μεταφέρει ένα ευχάριστο μήνυμα και να φωτίσει θετικά μια πτυχή της καθημερινότητας στην πόλη μας. Η είδηση ότι το νοσοκομείο Ξάνθης ξεχρέωσε όλες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του και προχωράει σε κανονικούς ρυθμούς λειτουργίας πέρασε στα «ψιλά» της πλειοψηφίας των τοπικών ΜΜΕ. Αυτό βέβαια λίγους απασχολεί, καθώς ακόμα λιγότεροι διαβάζουν και ακούν τους συγκεκριμένους.

Τις προηγούμενες δεκαετίες η συντηρητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας προσπαθούσε να συσχετιστεί με το δημόσιο συμμάζεμα των οικονομικών και την εξάλειψη σπαταλών που απέρρεαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Η αλήθεια όμως είναι ότι κάθε φορά αποτύγχανε και κατέληγε να κοιτάζει έναν ουδόλως κολακευτικό καθρέφτη και να αρνείται να αναγνωρίσει τον εαυτό της σε αυτόν.

Μια σειρά από ΔΕΚΟ και επιχειρήσεις με βασικό μέτοχο το Δημόσιο αποτελούσαν ανέκαθεν το μεγαλύτερο πελάτη καθιστώντας την πλειοψηφία των ελληνικών επιχειρήσεων κρατικοδίαιτες και άμεσα εξαρτώμενες από το Δήμο-πελάτη, το Νοσοκομείο-πελάτη και το Κράτος-πελάτη γενικότερα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συνεχόμενη διόγκωση των εξόδων του δημοσίου προς τους ιδιώτες οι οποίοι λειτουργούσαν με απληστία και ρουσφετολογικές διαδικασίες.

Ο πολιτικός στα τέλη της δεκαετίας του ’90 δε διόριζε με τους ρυθμούς της δεκαετίας του ’80 καθώς μέσα από έργα με απευθείας ή φωτογραφικές αναθέσεις «δέσμευε» από τον ιδιώτη-εργοδότη και μερικές θέσεις εργασίας. Ο εργοδότης για να πάρει το έργο δεχόταν να προσλάβει και μερικούς ψηφοφόρους του τάδε δημάρχου ή του δείνα βουλευτή, οπότε έτσι μετασχηματίστηκε το πελατειακό σύστημα.

Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο όλο αυτό αποτελούσε μια φούσκα καθώς ο ιδιώτης στη συνέχεια ζητούσε όλο και περισσότερα χρήματα ή μέσα από παράθυρα των νόμων κήρυττε πτώχευση έργου ή με άλλα νομοθετημένα κόλπα κατάφερνε επαναδιαπραγμάτευση σύμβασης. Το αποτέλεσμα ήταν η υπερχρέωση του δημοσίου για κάλυψη αναγκών που θα μπορούσε να καλύψει ακόμα με ίδιες δυνάμεις.

Τότε λοιπόν ήταν που αποφάσισαν τα δύο, τότε μεγάλα, κόμματα ότι για αυτή τη διόγκωση των εξόδων φταίει ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα πριν την κρίση είχε μικρό ποσοστό αναλογίας δημοσίων/ιδιωτικών υπαλλήλων σε σχέση με το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Έτσι λοιπόν αποφάσισαν σε όλο το δημόσιο να μισθώνουν εταιρείες για την κάλυψη αναγκών, με μεγαλύτερο κόστος. Τρανό παράδειγμα ήταν αυτό των υπηρεσιών καθαριότητας όπου κατέβαλλαν μεγαλύτερο τίμημα, ενώ παράλληλα οι καθαρίστριες αμείβονταν με μισθούς πείνας και ο εργοδότης-ιδιώτης καρπωνόταν το μεγαλύτερο ποσοστό.

Αντίστοιχες περιπτώσεις θα βρούμε μέσα σε όλο το κράτος και τις δομές του. Από τους ΟΤΑ και τις περιφέρειες μέχρι τις ένοπλες δυνάμεις και τη Δικαιοσύνη. Αυτό σημαίνει ότι στη μεγάλη πλειοψηφία επαφίεται στη δικαιοδοσία του εκάστοτε δημάρχου ή του εκάστοτε διοικητή που ασκεί καθήκοντα ανώτατου διοικητικού υπαλλήλου. Εκεί όμως που παρεμβαίνει η κυβέρνηση, όπως στην περίπτωση του Νοσοκομείου, βλέπουμε ότι υπάρχουν αποτελέσματα.

Το νοσοκομείο δεν πέτυχε μόνο γιατί έχει μια άξια και ικανή διοίκηση, αλλά κυρίως γιατί η κυβέρνηση της έδωσε τη δύναμη και την πολιτική στήριξη να συγκρουστεί με τα συμφέροντα που απομυζούσαν τόσα χρόνια το δημόσιο. Και σίγουρα έχουν ακόμα πολλά να γίνουν, ωστόσο το σημαντικό είναι ότι τώρα υπάρχει πρόθεση να στηριχθούν πολιτικές προς αυτή την κατεύθυνση.

Δημήτρης Πολυχρόνης,

Μαθηματικός,

Μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης