Τώρα, στην ουσία της δημόσιας συζήτησης ανάμεσα στο υπουργείο Παιδείας και στην Εκκλησία, γύρω από τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία, τα σημεία που αναδείχθηκαν και από τις δύο πλευρές είναι πολύ καίρια…
Πράγματα που είναι ξεκάθαρα και αυτονόητα για μια σειρά εξελιγμένες Δημοκρατίες στο παγκόσμιο χωριό που ζούμε, στη χώρα μας βρέθηκαν όλες τις τελευταίες ημέρες στο επίκεντρο της δημοσιότητας με χαρακτηριστικά έντονης πολιτικής εκμετάλλευσης από τη Ν.Δ., που στο παρελθόν έχει καταθέσει πολλάκις τα διαπιστευτήριά της στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, συμμετέχοντας ενεργά στο κίνημα των ταυτοτήτων.
Πρόκειται για μια εικόνα αντιπαράθεσης που θέλει να αναδείξει, με λάθος όρους και με λάθος μεθόδους, το παλιό δικομματικό σύστημα, γιατί θέλει να εκμεταλλευτεί τα πάντα προς ίδιον ψηφοθηρικό όφελος, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες που έχει στην κοινωνία. Ψήφος να ‘ναι και με όποιον τρόπο να ‘ναι.
Τώρα, στην ουσία της δημόσιας συζήτησης ανάμεσα στο υπουργείο Παιδείας και στην Εκκλησία, γύρω από τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία, τα σημεία που αναδείχθηκαν και από τις δύο πλευρές είναι πολύ καίρια.
Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, που η δημόσια Παιδεία όπως και γενικότερα το κράτος δικαίου απορρυθμίστηκαν σε βαθμό διάλυσης, χρέος και ευθύνη της κυβέρνησης της Αριστεράς ήταν όχι μόνο η επούλωση των τραυμάτων αλλά και το χάραγμα μιας πορείας δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων για ένα δημόσιο σχολείο που θα μεταδίδει και θα εφοδιάζει τους μαθητές με γνώσεις γύρω από όλες τις εξελίξεις της επιστήμης, με όλες τις σύγχρονες μεθόδους, μετέχοντας πάντα στην παράδοση που έχει αυτός ο τόπος.
Αυτή την ευθύνη και αυτή την εντολή την έχουν αποκλειστικά η κυβέρνηση και η πολιτεία. Ο ρόλος της Εκκλησίας είναι να μετέχει στον διάλογο στον βαθμό που την αφορά. Κανείς όμως δεν είναι κράτος εν κράτει.
Δεν γίνεται να παρεμβαίνει στο τι, πώς και ποιος ακόμη θα διδάξει στα σχολεία τα θρησκευτικά. Η δημόσια Παιδεία δεν είναι κατηχητικό. Ακόμη και οι ορθόδοξοι πρέπει να διδάσκονται για τα άλλα δόγματα και τις άλλες θρησκείες. Οι λογικές κατηχητικού, οι πρακτικές των λαβάρων και των συγκεντρώσεων που βιώσαμε όχι και πολύ παλιά έχουν τελειώσει.
Η ιστορική πρόκληση για την Εκκλησία είναι να εξελιχθεί. Σε μια σύγχρονη κοινωνία, η ανεξιθρησκεία δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Ο διαχωρισμός Εκκλησίας – κράτους δεν είναι μια ιδεολογική εμμονή μιας μικρής ομάδας. Είναι ένα ευρύ κοινωνικό αίτημα που διαπερνά τις στενές κομματικές γραμμές. Η Εκκλησία πρέπει να μπορεί να ορίζει τα θέματά της και το κράτος να ορίζει τα θέματα που απορρέουν από το Σύνταγμα της χώρας.
